چرا ما تا یکی رو داریم قدرش رو نمی دونیم

خیلی سخته که  به یه نفر احتیاج داشته باشی با تمام وجودت یکی رو بخوای ولی نباشه  

تمام ذرات وجودت فقط اونو طلب کنه

ولی بدونی که خیلی ازت دوره.

دلت  بخواد داد بزنی صداش کنی و ازش خواهش کنی برگرده

و از خدا بخوای که اتفاق هایی که برات افتاده همش خواب باشه  

 همیشه از خدا می خواستم که مال من باشه

ولی الان میگم که اگه قرار بود اینقدر زود ازم بگیریش کاش اصلا بهم نمیدادیش

 آخه اونجوری تحملش راحتتر بود ولی اینجوری هر لحظه که خاطراتش

رو به یاد میارم اشکام جاری  میشه و پشیمون می شم

از اینکه قدر لحظات بودنش رو ندونستم و راحت از دستش دادم.

چرا ما تا یکی رو داریم قدرش رو نمی دونیم وقتی از دستش میدیم

 تازه می دونیم که عاشقش بودیم وبی نهایت دوست داشتیم ولی

دیگه دیره و افسوس خوردن بی فایده اس.