سلام دوستان گل

از امشب دیگه تنهای تنها شدم،

امشب دومین هم اتاقیم هم رفت، دیگه هر دو تاشون فارغ التخصیل شدن و به جرگه بیکاران محترم پیوستند، اینم از مملکت ما کارشناسان ارشد یکی از بهترین دانشگاهان ایران بیکار باشند. وزیر کار هم که با افتخار اعلام میکنند که نرخ بیکاری بین افراد لیسانس و بالاتر 20 برابر افراد زیر دیپلمه، جالبه دیگه زمونه برعکس شده، بری 20 سال درس بخونی که بیکار بشیم!!!! داش مموتی هم اعلام میکنند که ما بیکاری نداریم.واسه کاهش نرخ بیکاری هم تعریف بیکاری رو عوض کردن (حداقل یک ساعت کار در هفته!!)

منم که چند ماه دیگه به این قشر عظیم بیکار خواهم پیوست، البته دوستام به من میگفتند تو فئودالی میتونی بری رو باغ و زمیناتون کار کنید، خوبه از بیکاری بهتره!!!
از بحثمون منحرف شدیم، من ماندم و تنهایی و خدا. تنهایی هم خوبه هم بد:

بدیش اینه که بعضی وقتا حوصله آدم سر میره، و بقول مامانم که میگفت نباید تنها باشی، چون اگه مریض بشی و بیافتی گوشه اتاق کسی خبر نداره، اونم من که تازه متوجه شدم که بیمارم.

دسته جمعی کارها رو هم تقسیم میکردیم، البته اون دوستم خیلی تنبل تشریف داشتن، بیشتر کارا رو خودم میکردم، مخصوصا آشپزی(بزنم به تخته آشپزیم خوبه).

خوبیایی هم داره، اینکه خودت همه کاره ای ، هروقت دوست داشتی غذا میخوری یا میخوابی، هر آهنگی دوست داشتی با صدای بلند گوش میدی، واسه کسی هم که درسخون باشه، میتونه راحتتر درس بخونه(البته من آخرین باری که درس خوندم، فکر کنم 6-7 ماه پیش بود).

تو تنهایی آدم بیشتر میتونه به کارایی که تو گذشته کرده، فکر کنه و ببینه که کجا اشتباه کرده، تا ازشون تجربه بگیره (مثل من که با اشتباهم همه چیزم رو از دست دادم) و همچنین میتونه بیشتر با خدای خودش خلوت کنه.

آره دیگه من موندم و تنهایی و یه عالمه آهنگ و فیلم! با یه وبلاگ، دیگه بیشتر میام تو وبلاگ و امیدوارم که شما دوستای وبلاگی تنهام نزارین